Ο κόσμος των Ανθρώπων.

-Φίλε όλα πάνε σκατά.
-Μην το βλέπεις έτσι.
-Πες μου εσύ πως να το δω. Πώς να ζήσεις σε αυτή την ζούγκλα; Φίλε σου λέω δεν είμαι καλά.
-Άκου μια ιστορία. Πριν από ένα χρόνο απέναντι από το παγκάκι που κοιμάμαι, στην γωνιά του δρόμου, εκεί που σου δείχνω τώρα, στο πεζοδρόμιο, καθόταν ένας που δεν είχε καθόλου πόδια. Και δεν στο λέω για να λυπηθείς, όχι. Αυτός λοιπόν ο τύπος είχε στρώσει μια βελέντζα και ξημεροβραδιαζόταν εκεί. Με βροχή και με κρύο. Δεν ζητιάνευε όμως. Οι περαστικοί αφήνανε λεφτά αλλά αυτός δεν τα κρατούσε ποτέ. Τον είχα δει με τα μάτια μου να τα μοιράζει σε παιδιά. Είχε γίνει πετσί και κόκκαλο γιατί δεν μπορούσε να φάει. Είχε ψυχολογικά μου είπε και όταν έβαζε κάτι στο στόμα του το ξερνούσε. Σπίτι είχε, γιατί τον ρώτησα, αλλά αυτός προτιμούσε εκεί στην βελέντζα. Δεν μπορούσα να τον καταλάβω μέχρι που ένα πρωί ξύπνησα και τον είδα πιο χαρούμενο από ποτέ. Μπήκε στο καροτσάκι που είχε παρατημένο και ξεκίνησε να φεύγει. Τότε του φώναξα,
-Τί έγινε ρε Λουκά, μας αφήνεις;
-Κατάλαβα.
-Τι κατάλαβες;
-Κατάλαβα πού ανήκω.
Έγυγε και δεν τον ξαναείδα. Σκέφτηκα αυτό που μου είπε και έχει δίκιο. Λίγοι άνθρωποι ξέρουν ποιοι είναι τι θέλουν και που ανήκουν και αυτός τα κατάφερε. Μαγκιά του.