Ο κόσμος της Απομόνωσης

Μια άλλη φορά που λες ξυπνώντας βλέπω ένα νεαρό κομμάτια να κάθεται στο διπλανό παγκάκι από αυτό που κοιμάμαι. Και πιάσαμε κουβέντα,
-Καλημέρα, του λέω.
-Καλημέρα, μου είπε αυτός και η φωνή του έβγαινε με το ζόρι.
-Δεν σε βλέπω καλά. Ήπιες;
-Δεν κοιμήθηκα καθόλου σήμερα. Τις τελευταίες μέρες δεν με πιάνει ύπνος.Πίνω για να ηρεμώ. Πίνω γιατί βαρέθηκα. Βαρέθηκα το σπίτι, βαρέθηκα την πόλη , βαρέθηκα τα πάντα. Το σπίτι με πλακώνει ρε γαμώτο σαν να χω γίνει... ένα τεράστιο μπαλόνι και οι τοίχοι του με πιέζουν να πούμε. Νιώθω περιορισμένος. θέλω να βγω κι όμως κρατιέμαι ανάμεσα στα ντουβάρια ενός σπιτιού που δεν μου ανήκει. Δεν ανήκει σε κανέναν. Δεν μου ανήκει τίποτα. Τίποτα. Να βγω να πάω πού; Στο απέναντι μπαλκόνι κάποιος θα πίνει μια μπύρα. Στο άλλο κάποιος θα κάνει ένα τσιγάρο. Κι όλοι θα σκέφτονται τρόπους για να απολαύσουν την ζωή τους αληθινά. Να βγουν κι αυτοί να πάνε πού; Ανάμεσα στις πολυκατοικίες σε μια πόλη φαινομενικά μεγάλη όπου οι άνθρωποι δεν έχουν λαλιά, δεν έχουν υπόσταση, κρύβεται μια φυλακή μεγαλύτερη κι από του δωματίου μου. Από την μια μέρα στην άλλη όλα γίνανε πλαστικά. Κουράστηκα. Οι χθεσινές μέρες μου φαίνονται σαν σε όνειρο σε μια ζήση τρομακτικά σιωπηλή. Θέλω να αναπνεύσω καθαρό αέρα ρε μπάσταρδοι,ΤΙ ΖΗΤΑΩ;
-Φίλε μου σέβομαι τη φάση σου και αυτά που μου λες αλλά θα σου πω κι εγώ την ιστορία μου.
-Πες την.
-Εδώ τώρα που καθόμαστε ο κόσμος περνάει και δεν τον νοιάζει η πλατεία. Το πολύ πολύ να κάτσουν να φάνε καμιά κρέπα. Εμένα όμως η πλατεία είναι το σπίτι μου. Μπορώ να σου πω πως ο κόσμος βγαίνει και εγώ δεν νιώθω φυλακισμένος. Γνωρίζω κόσμο. Καμιά φορά γνωρίζω και νέους. Έτσι λοιπόν μια μέρα γύρω στις 3 το πρωί, νεαροί στην ηλικία σου περίπου, μεθυσμένοι με μια επαναστατική υποταγή στα βλέμματά τους, φώναζαν, γελούσανε, σπάγανε μπουκάλια και ένα μπουκάλι κατά λάθος έσπασε πάνω μου. Ήρεμα σηκώθηκα κι έφυγα, αφήνοντας πίσω τα παιδιά που έκαναν πλάκα. Η πλάκα που από πίσω της κρύβεται η αδυναμία και η δειλία. Έλεγα από μέσα μου ίσως έχουν δίκιο ας τους να ξεσπάσουν. Δέκα μέτρα πιο κάτω ένα παιδί από την παρέα έπεσε στην στάση του λεωφορείου με το μηχανάκι μπροστά στα μάτια μου και το αίμα του έφυγε όλο. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα. Ακόμα κλαίω. Τις περισσότερες φορές η ζωή δεν έχει πλάκα φίλε μου. Τις περισσότερες φορές η ελευθερία μας κρύβεται πίσω από την μαύρη κουρτίνα που βάλαμε για να κρυβόμαστε από τους άλλους.