Ο κόσμος του Διαφορετικού.

Μια άλλη φορά γνώρισα έναν τύπο με μούσι που ερχόταν κάθε πρωί και καθόταν με τις ώρες στο παγκάκι απέναντι. Μια μέρα με πλησίασε και μου έπιασε κουβέντα.
-Ωραία είναι εδώ στην πλατεία. Ηρεμείς από τα άγχη σου. Η ομορφιά έχει την ικανότητα να σε ηρεμεί, να σε γαληνεύει , να σε γεμίζει αθωότητα. Ενώ η ασχήμια...πως μπορούν και ζουν οι άνθρωποι στις πόλεις, μέσα σε τόση ασχήμια;
-Ποιος μπορεί να καθορίσει τι είναι άσχημο και τι όμορφο;
-Δεν είμαι φιλόσοφος, να με συμπαθάς δεν ξέρω. Βλέπω όμως το άσχημο. Ίσως να μην υπάρχει αλλά μόνο στα μάτια μου που νόημα γυρεύουν. Δρόμοι, κατηφόρες, ανηφόρες, άνθρωποι τρέχουν, περπατούν, τραγουδούν, χάνονται και άλλοι ξεκινούν. Κόσμος πολύς κάτω από τα μάτια μου. Βλέπω το άσχημο γιατί αγαπώ υπερβολικά το όμορφο. Αυτή είναι η αμαρτία μου.
-Φίλε στην ζωή μου έχω κάνει πολλά λάθη. Και από τα λάθη μου έμαθα ότι απορρίπτουμε και πολεμάμε όσα φοβόμαστε. Είτε αυτό λέγεται άσχημο είτε αυτό λέγεται ξένο. Στην πραγματικότητα όμως είναι το ίδιο πράγμα.
Με κοίταξε στα μάτια και με έφτυσε. Δεν έχω ξανανιώσει μεγαλύτερη εξιλέωση.