Ο κόσμος του Χωροχρόνου

Υπάρχουν άνθρωποι που ζούνε στο παρόν, άλλοι που είναι εγκλωβισμένοι στο παρελθόν και άλλοι που απορρίπτουν το μέλλον.
Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως το παρόν δεν υπάρχει, άλλοι πως το παρελθόν διδάσκει και άλλοι πως το μέλλον είναι πάντα κακό.
Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως το παρελθόν,το παρόν και το μέλλον είναι ένα και το ονομάζουν χωροχρόνο.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξέρουν που βρίσκονται και άλλοι που πιστεύουν πως δεν υπάρχουν.
Υπάρχουν άνθρωποι που απλά καταλαμβάνουν χώρο και άλλοι που τον κερδίζουν σκοτώνοντας.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν χωράνε πουθενά και άλλοι που κρύβονται στον χώρο.
Υπάρχουν άνθρωποι που υπήρξαν από πάντα και άλλοι που δεν υπήρξαν ποτέ.

Ο κόσμος των Τρελών

Εδώ στην πλατεία έχω να κάνω με πολλούς τρελούς που πάντα με κάνουν να ρωτάω τον εαυτό μου αν τελικά είναι τρελοί ή είναι άνθρωποι πολύ πιο μπροστά από την εποχή τους. Μια μέρα λοιπόν ένας τέτοιος τρελός με μια πλαστική σακούλα κοιμήθηκε στο διπλανό παγκάκι.
-Καλημέρα γείτονα, του είπα μόλις ξημέρωσε.
-Εγώ είμαι προφήτης και απαιτώ σεβασμό, μου είπε.
-Εντάξει προφήτη, τι νέα από το μέλλον;
Τότε εκείνος άρχισε να χαμογελάει και να κοιτάει τον ουρανό.
-Θες να μάθεις τι θα γίνει στο μέλλον; Γιατί;
-Θα ήθελα να ξέρω.
-Για ποιον λόγο;
-Έτσι.
-Το μέλλον είναι επικίνδυνο. Δεν πρέπει να παίζουμε με αυτά τα πράγματα.
-Πες μου και έχω εγώ την ευθύνη.
-Καλά λοιπόν. Αφού το θες τόσο πολύ θα στο φανερώσω.
Άνοιξε την σακούλα και μου έδωσε ένα βιβλίο ανάποδα χωρίς να φαίνεται ο τίτλος και ο συγγραφέας.
-Πρόσεχε. Μην το δουν οι άλλοι. Και σε καμιά περίπτωση μην πεις το μυστικό σε κανέναν, μου είπε και έφυγε.
Από περιέργεια και μόνο γύρισα το βιβλίο από την κανονική του μεριά και φάνηκε ο τίτλος. Γέλασα με την καρδιά μου. Ήταν λοιπόν ένα βιβλίο ιστορίας.

Ο κόσμος του Διαφορετικού.

Μια άλλη φορά γνώρισα έναν τύπο με μούσι που ερχόταν κάθε πρωί και καθόταν με τις ώρες στο παγκάκι απέναντι. Μια μέρα με πλησίασε και μου έπιασε κουβέντα.
-Ωραία είναι εδώ στην πλατεία. Ηρεμείς από τα άγχη σου. Η ομορφιά έχει την ικανότητα να σε ηρεμεί, να σε γαληνεύει , να σε γεμίζει αθωότητα. Ενώ η ασχήμια...πως μπορούν και ζουν οι άνθρωποι στις πόλεις, μέσα σε τόση ασχήμια;
-Ποιος μπορεί να καθορίσει τι είναι άσχημο και τι όμορφο;
-Δεν είμαι φιλόσοφος, να με συμπαθάς δεν ξέρω. Βλέπω όμως το άσχημο. Ίσως να μην υπάρχει αλλά μόνο στα μάτια μου που νόημα γυρεύουν. Δρόμοι, κατηφόρες, ανηφόρες, άνθρωποι τρέχουν, περπατούν, τραγουδούν, χάνονται και άλλοι ξεκινούν. Κόσμος πολύς κάτω από τα μάτια μου. Βλέπω το άσχημο γιατί αγαπώ υπερβολικά το όμορφο. Αυτή είναι η αμαρτία μου.
-Φίλε στην ζωή μου έχω κάνει πολλά λάθη. Και από τα λάθη μου έμαθα ότι απορρίπτουμε και πολεμάμε όσα φοβόμαστε. Είτε αυτό λέγεται άσχημο είτε αυτό λέγεται ξένο. Στην πραγματικότητα όμως είναι το ίδιο πράγμα.
Με κοίταξε στα μάτια και με έφτυσε. Δεν έχω ξανανιώσει μεγαλύτερη εξιλέωση.

Ο κόσμος της Απομόνωσης

Μια άλλη φορά που λες ξυπνώντας βλέπω ένα νεαρό κομμάτια να κάθεται στο διπλανό παγκάκι από αυτό που κοιμάμαι. Και πιάσαμε κουβέντα,
-Καλημέρα, του λέω.
-Καλημέρα, μου είπε αυτός και η φωνή του έβγαινε με το ζόρι.
-Δεν σε βλέπω καλά. Ήπιες;
-Δεν κοιμήθηκα καθόλου σήμερα. Τις τελευταίες μέρες δεν με πιάνει ύπνος.Πίνω για να ηρεμώ. Πίνω γιατί βαρέθηκα. Βαρέθηκα το σπίτι, βαρέθηκα την πόλη , βαρέθηκα τα πάντα. Το σπίτι με πλακώνει ρε γαμώτο σαν να χω γίνει... ένα τεράστιο μπαλόνι και οι τοίχοι του με πιέζουν να πούμε. Νιώθω περιορισμένος. θέλω να βγω κι όμως κρατιέμαι ανάμεσα στα ντουβάρια ενός σπιτιού που δεν μου ανήκει. Δεν ανήκει σε κανέναν. Δεν μου ανήκει τίποτα. Τίποτα. Να βγω να πάω πού; Στο απέναντι μπαλκόνι κάποιος θα πίνει μια μπύρα. Στο άλλο κάποιος θα κάνει ένα τσιγάρο. Κι όλοι θα σκέφτονται τρόπους για να απολαύσουν την ζωή τους αληθινά. Να βγουν κι αυτοί να πάνε πού; Ανάμεσα στις πολυκατοικίες σε μια πόλη φαινομενικά μεγάλη όπου οι άνθρωποι δεν έχουν λαλιά, δεν έχουν υπόσταση, κρύβεται μια φυλακή μεγαλύτερη κι από του δωματίου μου. Από την μια μέρα στην άλλη όλα γίνανε πλαστικά. Κουράστηκα. Οι χθεσινές μέρες μου φαίνονται σαν σε όνειρο σε μια ζήση τρομακτικά σιωπηλή. Θέλω να αναπνεύσω καθαρό αέρα ρε μπάσταρδοι,ΤΙ ΖΗΤΑΩ;
-Φίλε μου σέβομαι τη φάση σου και αυτά που μου λες αλλά θα σου πω κι εγώ την ιστορία μου.
-Πες την.
-Εδώ τώρα που καθόμαστε ο κόσμος περνάει και δεν τον νοιάζει η πλατεία. Το πολύ πολύ να κάτσουν να φάνε καμιά κρέπα. Εμένα όμως η πλατεία είναι το σπίτι μου. Μπορώ να σου πω πως ο κόσμος βγαίνει και εγώ δεν νιώθω φυλακισμένος. Γνωρίζω κόσμο. Καμιά φορά γνωρίζω και νέους. Έτσι λοιπόν μια μέρα γύρω στις 3 το πρωί, νεαροί στην ηλικία σου περίπου, μεθυσμένοι με μια επαναστατική υποταγή στα βλέμματά τους, φώναζαν, γελούσανε, σπάγανε μπουκάλια και ένα μπουκάλι κατά λάθος έσπασε πάνω μου. Ήρεμα σηκώθηκα κι έφυγα, αφήνοντας πίσω τα παιδιά που έκαναν πλάκα. Η πλάκα που από πίσω της κρύβεται η αδυναμία και η δειλία. Έλεγα από μέσα μου ίσως έχουν δίκιο ας τους να ξεσπάσουν. Δέκα μέτρα πιο κάτω ένα παιδί από την παρέα έπεσε στην στάση του λεωφορείου με το μηχανάκι μπροστά στα μάτια μου και το αίμα του έφυγε όλο. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα. Ακόμα κλαίω. Τις περισσότερες φορές η ζωή δεν έχει πλάκα φίλε μου. Τις περισσότερες φορές η ελευθερία μας κρύβεται πίσω από την μαύρη κουρτίνα που βάλαμε για να κρυβόμαστε από τους άλλους.

Ο κόσμος του χακί

(Το παρακάτω ανέκδοτο μου το είπε ένας λοχίας στο Διδυμότειχο)

Γεννήθηκε στην Ελλάδα ένα βρέφος το οποίο είχε πολύ υψηλό δείκτη νοημοσύνης και οι γονείς του πίστεψαν ότι το παιδί τους ήταν άρρωστο και το πήγαν στο γιατρό.
-Γιατρέ το παιδί μας δεν είναι καλά.
-Τι έχει δηλαδή;
-Χθες έφτιαξε με οδοντογλυφίδες τον πύργο του Άιφελ και είναι μόλις 1 χρόνου.
-Αυτό είναι πολύ σοβαρό κυρία μου. Πρέπει επειγόντως να τον εξετάσει το ιατρικό συμβούλιο.
Έτσι και έγινε λοιπόν και αποφάσισε το ιατρικό συμβούλιο ότι το παιδί πρέπει να εγχειριστεί. Αφού του αφαίρεσαν ένα μέρος του εγκεφάλου του,το έβαλαν μπροστά από ένα πιάνο να δούνε τι θα κάνει. Το παιδί κάθισε στο πιάνο και άρχισε να παίζει την ενάτη του Μπετόβεν
-Τελικά είναι πιο σοβαρό από ότι νομίζαμε. Τον ξαναβάζουν στο χειρουργείο και του αφαιρούν ένα μεγαλύτερο κομμάτι εγκεφάλου. Τον βγάζουν από το χειρουργείο και του δίνουν χαρτί και μολύβι. Το παιδί πήρε το μολύβι και το χαρτί και ζωγράφισε την μόνα Λίζα. Αφού είδαν και απόειδαν οι γιατροί το πάνε στο χειρουργείο και του αφαιρούν τελείως τον εγκέφαλο και στη θέση του βάζουν άχυρα. Μόλις συνήλθε το παιδί όλοι οι γιατροί έπεσαν από πάνω του και τον ρώτησαν,
-Πόσο κάνει ένα κι ένα;
-Λόχος προ-σοχή. Ημι-ανάπαυση. Κλίνατε επι δε-ξιά. Μετα-βολή.

ο κοσμος των νεάτερνταλ

Ελληναρά εσύ, που ψηφίζεις τυχοδιώκτες για να βολέψεις εσένα καιτο παιδί σου.
Ελληναρά εσύ, που στις φωτιές τις Πελοποννήσου χαιρόσουν γιατί καήκανε οι ελιές του γείτονα.
Ελληναρά εσύ, που ζεις στην σκιά του Κολοκοτρώνη και του Καραΐσκάκη και ούτε ποτέ τόλμησες να βγεις από το μαντρί σου.
Ελληναρά εσύ, που πηγαίνεις στις στρατιωτικές παρελάσεις και αγνοείς την πραγματικότητα του στρατού.
Ελληναρά εσύ, που θα σκότωνες Τούρκο χωρίς να ξέρεις ότι ανήκεις στην κατηγορία των νεάτερνταλ.
Ελληναρά εσύ, που ψηφίζεις για να κυβερνήσει το τριάντα τις εκατό.
Ελληναρά εσύ, που χαίρεσαι όταν σκοτώνουν οι αστυνομικοί γιατί έτσι προστατεύεται η δήθεν δημοκρατία και το κόμμα σου.
Ελληναρά εσύ, που έχεις κάνει την τηλεόραση σημαία σου και ζεις μέσα από αυτήν.
Ελληναρά εσύ, που έχεις κάνει το χρήμα θεό σου.
Ελληναρά εσύ, που έχεις κάνει την αμάθειά σου ιδεολογία.
Μάθε λοιπόν ότι δεν είσαι Έλληνας γιατί προδίδεις καθημερινά την χώρα σου.
Μάθε επίσης ότι θα ζούσουμε όλοι καλύτερα χωρίς εσένα.
Για αυτό αν έχεις την καλοσύνη, πέρνα έξω.

Ο κόσμος των Ανθρώπων.

-Φίλε όλα πάνε σκατά.
-Μην το βλέπεις έτσι.
-Πες μου εσύ πως να το δω. Πώς να ζήσεις σε αυτή την ζούγκλα; Φίλε σου λέω δεν είμαι καλά.
-Άκου μια ιστορία. Πριν από ένα χρόνο απέναντι από το παγκάκι που κοιμάμαι, στην γωνιά του δρόμου, εκεί που σου δείχνω τώρα, στο πεζοδρόμιο, καθόταν ένας που δεν είχε καθόλου πόδια. Και δεν στο λέω για να λυπηθείς, όχι. Αυτός λοιπόν ο τύπος είχε στρώσει μια βελέντζα και ξημεροβραδιαζόταν εκεί. Με βροχή και με κρύο. Δεν ζητιάνευε όμως. Οι περαστικοί αφήνανε λεφτά αλλά αυτός δεν τα κρατούσε ποτέ. Τον είχα δει με τα μάτια μου να τα μοιράζει σε παιδιά. Είχε γίνει πετσί και κόκκαλο γιατί δεν μπορούσε να φάει. Είχε ψυχολογικά μου είπε και όταν έβαζε κάτι στο στόμα του το ξερνούσε. Σπίτι είχε, γιατί τον ρώτησα, αλλά αυτός προτιμούσε εκεί στην βελέντζα. Δεν μπορούσα να τον καταλάβω μέχρι που ένα πρωί ξύπνησα και τον είδα πιο χαρούμενο από ποτέ. Μπήκε στο καροτσάκι που είχε παρατημένο και ξεκίνησε να φεύγει. Τότε του φώναξα,
-Τί έγινε ρε Λουκά, μας αφήνεις;
-Κατάλαβα.
-Τι κατάλαβες;
-Κατάλαβα πού ανήκω.
Έγυγε και δεν τον ξαναείδα. Σκέφτηκα αυτό που μου είπε και έχει δίκιο. Λίγοι άνθρωποι ξέρουν ποιοι είναι τι θέλουν και που ανήκουν και αυτός τα κατάφερε. Μαγκιά του.

Ο κόσμος των Άβουλων

-Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι;
-Πάμε.
-Ή θες να πάμε καμια βόλτα στο πάρκο για τραμπάλα.
-Πάμε.
-Καλύτερα λέω να πάμε για μοναστηριακές βαρελίσιες μπύρες στο στέκι του Ορχάν.
-Πάμε.
-Μήπως όμως θες να πάμε για εκμέκ παγωτό στο στέκι του Οτσαλάν;
-Πάμε.
-Θα μπορούσαμε βέβαια να πάμε να δούμε κρίκετ στο εθνικό γήπεδο της Μαδαγασκάρης.
-Πάμε.
-Κοίτα, ο Μαραντόνα.
-Πού είναι;
-Έφυγε.Θές να σε πιάσω από την μύτη για να γίνεις έξυπνο πουλί;
-Θέλω.
- Ή μήπως θες να φτύσουμε τα φρύδια πέντε γριών;
-Θέλω.
-Εγώ λέω παντως να αρτικρθαφεκφπάε. Τι λες;
-Καλή φασ... Ε, μην με κοροιδεύεις.

Ο κόσμος της παραπληροφόρησης.

Λοιπόν άκου μια άλλη ιστορία. Μια φορά ένα απογεματάκι λοιπόν που λες, καθώς καθόμουνα στο γνωστό παγκάκι μου και έπινα τον πρωινό καφέ μου, έρχεται ένας αγχωμένος τυπάς και άρχισε να μου μιλάει...
-Δυστυχώς είμαστε άτυχη γενιά. Είμαστε θύματα της παγκοσμιοποίησης και της τεχνολογικής εξέλιξης. Δούλοι δηλαδή της τεχνολογίας και πειραματόζωα των επιστημόνων. Μαζί με την πυρηνική βόμβα στείλανε και εξειδικευμένους επιστήμονες για να μελετήσουν το φαινόμενο. Είμαστε υποχείρια της κατασκοπείας. Ζούμε σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς που αυτή την στιγμή μας κοιτάζει δορυφόρος. Μάλλον μας ακούνε κι όλας. Έχουν γεμίσει την πόλη με κάμερες. Αρχίζω να πιστεύω ότι έχουν εισβάλει και στα σπίτια μας για να μας παρακολουθούν. ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΘΕΕ ΜΟΥ.
-Εντάξει ρε φίλε ηρέμησε θα πάθεις τίποτα.
-Πώς να ηρεμήσω μου λες;
-Είπες ότι σε παρακολουθούν έτσι δεν είναι;
-Όχι μόνο εμένα. ΌΛΟΥΣ ΜΑΣ. ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ;
-Φίλε ηρέμησε. Κάτι σκέφτηκα.
-Τι σκέφτηκες.
-Αφού λες ότι σε παρακολουθούν γιατί δεν μεταμφιέζεσαι για να μην σε αναγνωρίζουν.
-Να μεταμφιεστώ; και σε τι να μεταμφιεστώ δηλαδή.
-Ξέρω γω; Βρες κάτι αποκριάτικο. Ντύσου Νίντζα ας πούμε.
-Νίντζα...καλή ιδέα. Θα πάω να το πω και στους υπόλοιπους.

Κι έτσι που λες την άλλη μέρα οι δρόμοι γεμίσανε κουκουλοφόρους.

Ο κόσμος των Παραγωγών

Μετά πήρα την μεγάλη απόφαση να βγάλω δίσκο. Έτσι ξεκίνησα για τα μεγάλα στούντιο, μετά κατέληξα στα μικρά και μετά στα πιο μικρά και τελικά με διώξανε όλοι και καλά ότι η μουσική περνάει κρίση, ωραία τα κομμάτια σου αλλά κάτι λείπει και τα γνωστά. Εγώ τους έλεγα ότι ο κοπρολάγνος θα γίνει μεγάλη επιτυχία αλλά αυτοί τίποτα. Πήγα και σε έναν τελευταίο που άκουσα ότι δουλεύει για την ψυχή της μάνας του σε μια αποθήκη που την είχε κάνει στούντιο. Μόλις με είδε με ρώτησε,
-Μήπως έχεις ένα τσιγάρο;
-Όχι.
-Ξέρεις πόσα πακέτα κάνω την ημέρα; είκοσι. Δεν έχει νόημα η ζωή μου. Οι κόγχες τον ματιών μου παραμένουν άδειες κάτω από το ασφυκτικό βάρος της αιώνιας καταδίκης του χρόνου.
-Ορίστε;
-ΜΗΝ ΜΕ ΒΑΣΑΝΙΖΕΙΣ ΑΛΛΟ. Είμαι καταπιεσμένη φύση, δειλή και συ με στέλνεις στον ακάθαρτο Γολγοθά. Στο πιο σκληρό μαρτύριο όπου εκεί το δάκρυ θα κυλάει μαύρο σαν το αίμα που στάζει σταγόνα σταγόνα από τις ανοιγμένες πληγές μου που τα όρνεα τρώγοντας άπληστα τα σωθικά μου φτιάχνουν ένα κουφάρι που ασελγούν πάνω του λεπροί.
-Συγνώμη εγώ...
-Δεν πειράζει ανύπαρκτη γη των Λιλιπούτιων. Πες μου τώρα τι θα ήθελες;
-Έχω φέρει κάτι τραγούδια για...
-Κατάλαβα ανύπαρκτη γη. Έλα αύριο.
Για να μην στα πολυλογώ. Πήγα την άλλη μέρα, έπαιξα τα κομμάτια μου και παραδόξως συμφώνησε με την προϋπόθεση όμως να τραγουδήσω και ένα δικό του. Καλό ήτανε. Πήγαινε κάπως έτσι...
Τίποτα το πνευματικό
δεν έχει αυτή η μουσική
Δεν έχει να δηλώσει
κάτι στον ακροατή
είναι ένα προϊόν προς κατανάλωση
ένα σουξέ ξενόφερτο για εύκολη χώνεψη
όλο ίδια και ίδια μοτίβα
μας πρήξατε τα αρχίδια
η έλλειψη της φαντασίας σου
μου έγινε εφιαλτική
Τόση ώρα παίζω λα, φα, ντο και σολ
πραγματικά έχω κουραστεί
όχι άλλα σκουπίδια στα αυτιά μας
όχι άλλα σκουπίδια στα αυτιά μας.
Κάπως έτσι πήγαινε. Μια μέρα λοιπόν ενώ η δουλειά ήτανε στη μέση πήγα και η αποθήκη ήτανε κλειστή. Μετά έμαθα ότι αυτοκτόνησε. Τι να πεις. Έτσι έμεινα πάλι στον άσσο.

Ο κόσμος των Αφεντικών

-Πες μας κάτι από την ζωή σου.
-Λοιπόν θα σου πω την ιστορία πως αποφάσισα να γίνω μουσικός και τα λαμόγια δεν με αφήσανε. Θυμάμαι τον εαυτό μου να είμαι σε ένα παγκάκι καθισμένος και να βλέπω ανθρώπους να περνούν. Τότε τραγούδησα από μέσα μου,
θα μαι γνήσιο παιδί κάτω από τον ήλιο
που λάμπει για σένα και για μένα το ίδιο.
Από τότε η ζωή μου πήρε διαφορετική τροπή. Θυμάμαι στο γυμνάσιο μια φορά όταν η καθηγήτρια μουσικής μας έβαλε εργασία πάνω στην ιστορία της μουσικής, κάτι φούγκες και παπαριές δηλαδή. Και επειδή γενικά βαριόμουνα τις εργασίες του κάθε αργόσχολου καθηγητή , πήρα μια φτηνή κιθάρα και έφτιαξα το πρώτο μου τραγούδι. Ήταν ο κοπρολάγνος και πήγαινε κάπως έτσι,
Όταν τρώω σκατά πασαλείβομαι
και μετά με χαρά ξερογλείφομαι
μου αρέσει να τρώω σκατά
ευκοίλια και κοπριά
κι ας έχουνε πάνω και μύγες
εγώ τα κάνω μια χαψιά
Όταν την μασημένη την κουράδα
από μια άρρωστη φοράδα
την κατεβάζω στο στομάχι
περνάνε βάσανα και άγχη.
Όπως ήταν αναμενόμενο η καθηγήτρια δεν κατάλαβε την ποιότητα, ίσως επειδή δεν είχε έκο, και με έκοψε. Από τότε όμως κατάλαβα ότι ήθελα να γίνω μουσικός. Όταν τέλειωσα το σχολείο πήγα να δουλέψω σε ένα μαγαζί που έψαχνε νέα ταλέντα...
-Γεια σας ήρθα για την αγγελία.
-Άκου φίλε εγώ δεν ψάχνω καλλιτέχνες, άτομα για λάιβ ψάχνω. Είσαι μέσα; Αν όχι σε λάθος μαγαζί μπήκες.
-Είμαι μέσα.
-Τέτοια θέλω να ακούω. Λοιπόν εγώ που λες μπορώ να ξεχωρίσω μια κοινή πουτάνα από μια βιζιτού από χιλιόμετρα. Εσύ τι θα μας πεις από την ζωή σου. Τι έχεις ζήσει εσύ;
-Εεεε...
-Άκου αγορίνα εγώ δεν πιάνομαι. Μην προσπαθείς να με δουλέψεις. Για ανέβα στο πατάρι
να σε ακούσουμε.
-Στο πατάρι; ποιό πατάρι;
-Πς, να σου πω μαγκάκο, κάτι άτομα σαν και σένα τα πουλάω και τα αγοράζω το κατάλαβες; ΑΝΤΕ ΤΡΑΓΟΥΔΑ ΛΟΙΠΟΝ.
-Ο ού-ρανός είναι χά-δι και τα πουλ...
-Εεε τι να φτά ρε. Άντε ρε πρόσκοπα τράβα σπιτάκι σου. Άντε και έχουμε και δουλειές. Αργότερα έμαθα ότι προσέλαβε ένα πουστράκι που το γαμούσε κι όλας.

Ο κόσμος του σόπινγκ

-Ωπ, τι κάνεις ρε Νούλη; κάναμε μαύρα μάτια να σε δούμε.
-Ναι, ναι ασχήμινες πολύ. Καλά είμαι χάρηκα που σε είδα. Πώς τα περνάς;
-Μια χαρά. Αύριο φεύγω Προμαχώνα Σερρών.
- Τι, φαντάρος ρε μαλάκα;
-Όχι ρε , τι φαντάρος. Έμαθα πως στον Προμαχώνα πουλάνε φτηνά βουλγάρικα προϊόντα και σκέφτομαι να αγοράσω αρκετά πράγματα.
- Σώπα ρε καλή φάση. Τί σκέφτεσαι να πάρεις;
-Να σκέφτομαι να πάρω τα καινούργια παπούτσια της Νάιτ που φοράει ο Μάικλ Τζόρνταν.
-Μα ο Τζόρνταν δεν παίζει πια μπάσκετ.
-Όχι ρε, δεν είναι αθλητικά ρε μαλάκα. Είναι σκαρπίνι με αερόσολα. Τα έβγαλε ειδικά η Νάιτ για αυτόν.
-Α, και τί άλλο θα πάρεις;
-Να, θα πάρω έναν Πόντιουμ 4 στα 700 μεγαπίξελ και ένα φορητό εμπιθρί πλέιερ της Μπανανασόνικ με κινητό για να βγάζει και φωτογραφίες.
-Καλή φάση.
-Θέλεις να σου φέρω τίποτα;
-Ναι μωρέ, ένα ποτηράκι νερό αν έχεις την καλοσύνη.

Ο κόσμος των Μίμων

Τι έχουμε εδώ; Έχουμε έναν νικητή μίμο; Συγχαρητήρια κύριε, είστε εξαίρετος μίμος. Μα όχι, έχουμε και άλλον ένα. Συγχαρητήρια και σε εσάς κύριε. Μα όχι όχι, έχουμε και τρίτο; και τέταρτο; συγνώμη έχουμε και πέμπτο μίμο, έκτο, έβδομο, απίστευτο έχουμε και όγδοο νικητή μίμο. Συγχαρητήρια κύριοι, είστε όλοι εξαίσιοι μίμοι. Μπορείτε να μιμηθείτε τα πάντα. Την μπανιέρα, το τραπέζι, την γλάστρα. Μπορείτε να μιμηθείτε τέλεια μια γλάστρα. Είστε πολύ όμορφες γλάστρες αν το θέλετε. Πραγματικά σας αξίζουν συγχαρητήρια.

manifesto

Βαβέλ 2112, η παγκόσμια πόλη 3/1/2184


«Βαβέλ 2112 , και τα κτίρια ανυψώνονται ως τον ουρανό,
όλο και πιο ψηλά
για να φανεί ξεκάθαρα η ανισότητα.
Να μεγαλώσει η υπερηφάνεια των πλουσίων
και η ανέχεια των φτωχών».

Όλα τα συνδικάτα, ομοσπονδίες, σύλλογοι, κόμματα, οργανώσεις κρίθηκαν παράνομα , εφόσον ο λαός διέταξε πτώση κάθε εξουσίας. Όμως το ένστικτο της αγέλης του ανθρώπου ενεργεί υπόγεια συσπειρώνοντας άτομα. Άτομα όμως που πολλαπλασιάζουν την ισχύ τους
για την επίτευξη στόχων ή άτομα που διαχέουν την προσωπικότητά τους σε σύνολα για να μην νιώθουν το βάρος της συνείδησής τους; Όλο και περισσότερος κόσμος συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να ολοκληρώσει τίποτα παρά μόνο να ελπίζει πως κάποια μέρα θα κοινωνικοποιηθεί.
Όλα δοκιμάστηκαν και το τώρα είναι πολυδιάστατο.
Ο καθένας μας ζει σε μια από τις πολλές πραγματικότητες αυτής της απομονωμένης κοινωνίας.
Αυτό το φαινόμενο υπήρχε και παλαιότερα αλλά τώρα είναι πιο έντονο από ποτέ. Κατηγορούσαμε παλιά την τηλεόραση ότι σε εισάγει σε μια νέα πραγματικότητα πλήρως τεχνητή. Την κατηγορούσαμε όχι άδικα γνωρίζοντας ότι με το να κατηγορείς κάτι γλιτώνεις από την ευθύνη της αυτοκριτικής. Η τηλεόραση τότε ήταν μια «ουσία» που την είχε ανάγκη ο λαός (κάθε φορά που θα χρησιμοποιώ την λέξη λαός θα εννοώ την άβουλη μάζα). Για αυτό αφομοιώθηκε τόσο εύκολα. Ήθελε μια μάσκα για να κρύβεται από τον ίδιο του τον εαυτό. Και αυτό έχει να κάνει με την διαφθορά, την άγνοια και αυτά με την παιδεία. Τώρα που η διαφθορά και η απομόνωση έχει φτάσει στο ζενίθ ο λαός χρειάζεται μια μεγαλύτερη μάσκα και την βρήκε. Μιλάω για το Internet και θα αναφερθώ παρακάτω για αυτό.
Η διαφθορά έχει να κάνει με τη παιδεία η οποία μιας και ζούμε στην εποχή των αριθμών εξελίχθηκε αναλόγως. Έγινε δηλαδή από ποιοτική, ποσοτική. Οι στόχοι της , όσο το δυνατόν περισσότεροι εξειδικευμένοι πολίτες ώστε να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε μια κοινωνία (πλασματική) με τεράστιες ανάγκες και ένα τεράστιο εγωισμό που επιτάσσει την πολυπλοκότητα με πρόσχημα την ευφυΐα και την εξέλιξη του ανθρωπίνου είδους (βλέπε φασιστική ιδεολογία). Κι επειδή οι ανάγκες αυτές επιφέρουν τεράστια ποσά εγκυκλοπαιδικής γνώσεως από τις οποίες οι περισσότερες είναι άχρηστες για τον άνθρωπο, πολύ χρήσιμες όμως για τον μηχανισμό του συστήματος, η ουσία περιορίζεται.

«Βαβέλ 2112 , το internet που αντικατέστησε την τηλεόραση».

Από ένα μέσο ψυχαγωγίας και ενημέρωσης, την τηλεόραση, περάσαμε σε ένα ενεργητικό μέσο ψυχαγωγίας, ενημέρωσης, αγοραπωλησίας, εκπαίδευσης, επικοινωνίας, εργασίας. Με την εξέλιξη των ηλεκτρονικών υπολογιστών σε ολογραμμικά κυκλώματα οι δυνατότητες του ψηφιακού μέσου καθιστούν την εικονική πραγματικότητα πιο ελκυστική από την φυσική πραγματικότητα. Αυτό με μια πρώτη ματιά φαίνεται παράλογο. Αλλά αν αναλογιστούμε ότι ο σημερινός αστός απέχει πολύ από τον φυσικό τρόπο ζωής, μακριά από κάθε τι φυσικό, είναι κατά κάποιο τρόπο είδη βυθισμένος στην ύλη και στην ψευδαίσθηση. Οπότε το να περάσει από έναν βήτα βαθμό συνειδητότητας σε έναν γάμα δεν μοιάζει τόσο δύσκολο. Άλλωστε είχε είδη προετοιμάσει το έδαφος η τηλεόραση.
Τα ολογραμμικά κυκλώματα δεσμεύουν και τις πέντε αισθήσεις του ανθρώπου, έτσι η μετάβαση σε μια άλλη πραγματικότητα εικονική είναι ολοκληρωτική.
Ο συνδυασμός των ολογραμμικών κυκλωμάτων με τις επιμέρους δυνατότητες του internet εκτόπισαν στο περιθώριο τις φυσικές ανάγκες του ανθρώπου για επικοινωνία και φυσική γνώση (με τον όρο φυσική γνώση εννοώ την αλληλεπίδραση του ανθρώπου με το φυσικό του περιβάλλον). Παραδείγματος χάριν κάποιος θέλει να αγοράσει παπούτσια. Μπαίνει με το ολογραμμικό του κύκλωμα στο internet και επιλέγει ένα κατάστημα της προτίμησής του όπου αφού το φορτώσει εμφανίζεται τρισδιάστατα στο χώρο του. Εισάγει το νούμερο που φορά, το χρώμα και οτιδήποτε άλλο χρειάζεται και εμφανίζεται με όλες του τις διαστάσεις. Αν του αρέσει πληρώνει με το hand chip τις απαιτούμενες μονάδες (αφού τα χρήματα αντικαταστάθηκαν με μονάδες, δηλαδή με πληροφορία) και το παπούτσι έρχεται στον χώρο του την άλλη μέρα.
Με αυτό τον τρόπο τα ολογραμμικά κυκλώματα και το internet κρίθηκαν απαραίτητα για τον αστό.
Οι κλινικές απεξάρτησης από το internet έφτασαν στον αριθμό και τις παλιότερες κλινικές απεξάρτησης παραδείγματος χάριν της ηρωίνης, της κοκαΐνης, της νικοτίνης, του αλκοόλ και άλλων ψυχοφαρμάκων. Όμως όπως και παλιά οι κλινικές λειτουργούσαν σαν άλλοθι στην «νόμιμη» διακίνηση των ουσιών αυτών. Η αδυναμία της κοινωνίας να εξαλείψει τα φαινόμενα αυτά ήταν στην πραγματικότητα μια συγκεκαλυμμένη αδιαφορία. Στάχτη στα μάτια για να μην φανερωθεί η μειονεκτικότητα που επιφέρει η άγνοια . Πεπεισμένη υποσυνείδητα πως η ηρωίνη ήταν ένας καλός τρόπος για να μειωθεί η εγκληματικότητα.
Ολοένα και περισσότεροι αστοί καταλήγουν σε έναν τεχνητό εικονικό κόσμο, βουτώντας σε βαθιές μορφές κατάθλιψης, αδρανοποιούνται και χάνουν έτσι περίπου το δέκα τοις εκατό των πνευματικών λειτουργιών τους, νιώθοντας εγκλωβισμένοι σε ένα πηγάδι από το οποίο δεν μπορούν να βγουν. Εγκλωβισμένοι σε έναν φαύλο κύκλο.


«Βαβέλ, η νέα δυναμική των διαφημίσεων»

Με την εξέλιξη των ψηφιακών μέσων δεν θα μπορούσε να μείνει πίσω ο τομέας της διαφήμισης. Αυτοκράτορας πια στην πληροφορία βρίσκεται παντού. Από γιγάντια video wall στο εσωτερικό των homonests μέχρι μέσα στα σπίτια των αστών υπό την μορφή ολογραμμικών προγραμμάτων εξομοίωσης. Στο τελευταίο οι διαφημίσεις δεν επιβάλλονται στον αστό αλλά τις βρίσκει αυτός. Έτσι ένας έξυπνος server καταχωρεί τα προϊόντα που επιλέγει ο καταναλωτής και δημιουργεί έτσι ένα καταναλωτικό μητρώο για τον καθένα ώστε να εμφανίζει πλέον τις ειδικές διαφημίσεις στον υποψήφιο αγοραστή με μεγαλύτερο ποσοστό επιτυχίας. Έτσι ο καταναλωτής αστός εντάσσεται σε target groups και γίνεται υποχείριο της κάθε εταιρίας. Βέβαια τα μέσα της διαφήμισης δεν είναι πάντα τόσο θεμιτά. Πληροφορίες μεγάλων ταχυτήτων με οπτικοακουστική μορφή (ήχων υψηλής συχνότητας, καρέ και λοιπών κρυφών μηνυμάτων) προσπερνούν την ταχύτητα αντίληψης του εγκεφάλου και τρυπώνουν εύκολα στο υποσυνείδητο. Άλλωστε και η χαρτογράφηση του εγκεφάλου από τους επιστήμονες κατέδειξε με περισσή λεπτομέρεια τον τρόπο κατά τον οποίο θα μπορούσε κάποιος να ελέγξει την σκέψη. Φαίνεται πως αυτός ο κάποιος είναι οι διαφημιστικές εταιρίες, αφού χρηματοδότησαν, μαζί με τις τράπεζες, τις έρευνες αυτές.



«Βαβέλ, ο εγωισμός του ανθρώπου
απέναντι στο Θεό».

Γνωρίζουμε όλοι πως στα επίπεδα που δημιουργεί η Βαβέλ 2112 απεικονίζεται γραφικά η «κοινωνία» μας.
Στα χαμηλότερα επίπεδα, οι μικροεισοδηματίες που δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στο υψηλό κόστος ζωής και ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες στην μολυσμένη από τους ρύπους επιφάνεια της γης και παραδομένη στην χειρότερη εγκληματικότητα (συμπεριλαμβανομένου και των ψυχιατρικών ουσιών καταστολής από τις πιο παλιές όπως η ηρωίνη μέχρι και τα σημερινά ψυχοφάρμακα όπως το Dopanol). Εργατικές οικογένειες γρανάζια του βιομηχανικού κυρίως κεφαλαίου με χαμηλό μέσο όρο ζωής και με χαμηλό επίσης κόστος για τον εργοδότη.
Στα μεσαία επίπεδα οι μικροεπιχειρηματίες, έμποροι, υπάλληλοι θέσεως, μαζί με τους εργάτες οι εκφραστές της κοινής γνώμης αλλά οι πλέον εξαρτημένοι από τα συμφέροντα.
Στα ψηλότερα επίπεδα, στα οποία απαγορεύεται η πρόσβαση η μεγαλοαστική τάξη, πλούσιοι κεφαλαιοκράτες ,φιλόσοφοι, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, στρατιωτικοί, οι διαμορφωτές τις κοινής γνώμης.

«Βαβέλ 2112 , η παγκόσμια πόλη της κοινής γνώμης».

Η κοινή γνώμη είναι κάτι που χαίρει κοινής αποδοχής από τον λαό.
Αληθινός ριζοσπάστης είναι αυτός που απορρίπτει την παγιωμένη αντίληψη του λαού, απορρίπτοντας την έννοια «λαός».
Στις μέρες μας υπάρχουν δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η κοινωνία και ο λαός. Η μία έννοια συμβολίζει την δημοκρατία με γνώμονα την διακίνηση των ιδεών και η άλλη συμβολίζει μια άβουλη μάζα η οποία σαν ένα άτομο εκφράζει μια κοινή γνώμη. Όταν η κοινωνία θέλει να υποστηρίξει κάτι γίνεται λαός. Όταν ο λαός ντρέπεται για τον εαυτό του γίνεται κοινωνία. Φυσικά ούτε το ένα υπάρχει ούτε το άλλο.
Γνωρίζοντας η κοινωνία υποσυνείδητα πως όταν στερείς και απαγορεύεις κάτι το υποστηρίζεις ενώ σε αυτό που δίνεις απόλυτη ελευθερία το εξευτελίζεις, έδωσε στον εαυτό της, μέσω του λαού, ελευθερίες που σε συνδυασμό με την άγνοια και την απαγόρευση κατάφερε να υποβιβάσει τις αξίες με όπλο την αντίδραση.
Η αντίδραση είναι μια πράξη ελευθερίας, η οποία όμως εφαρμόζεται παντού και ασυνείδητα.



«Βαβέλ 2112, μέλλον αβέβαιο».

Πάγιες επιστημονικές απόψεις στον φυσικό κόσμο μπορούμε να δεχτούμε αν και εφόσον υποστηρίζονται από πειραματικές αποδείξεις. Δεν μπορούμε να δεχτούμε όμως πάγιες απόψεις στον ψυχικό κόσμο για τον απλούστατο λόγο πως δεν υποστηρίζονται πειραματικά. Έτσι ατελείς επιστήμες όπως η ψυχολογία και η ψυχιατρική (όσον αφορά την ψυχανάλυση) δεν μπορούν να υφίστανται σαν επιστήμες παρά μόνο σαν αναλύσεις στατιστικών ερευνών. Κάνω αυτήν την αναφορά γιατί βλέπουμε πως οι ψυχίατροι έχοντας την δυνατότητα πρόσβασης σε φάρμακα κατέλαβαν θέσεις στην Ασφάλεια με αρμοδιότητες που δεν είναι γνωστές στους πολλούς. Οι άνθρωποι της ασφάλειας μας διαβεβαιώνουν πως οι ψυχίατροι χρησιμοποιούνται για την εξιχνίαση εγκλημάτων και ειδικότερα για ψυχογραφήματα εγκληματιών. Η αλήθεια βέβαια είναι άλλη. Ο αριθμός των ψυχιάτρων που έχουν θεσμικό ρόλο αυξήθηκε τα τελευταία 3 χρόνια κατά πέντε φορές. Ειδικές ψυχιατρικές μονάδες στις φυλακές νομιμοποίησαν πρωτόγονα και απάνθρωπα μέσα καταστολής όπως είναι η λοβοτομή και το ηλεκτροσόκ. Ψυχικές ασθένειες που δημιουργεί το σύστημα όπως η κατάθλιψη κρίθηκαν μέσω της κοινής γνώμης παράνομες και αιτίες παραβατικότητας δίνοντας την αφορμή για καταστολή με τις προηγούμενες μεθόδους που ανέφερα και με φάρμακα.

«Βαβέλ 2112, εικοστός δεύτερος αιώνας».

Η αρχιτεκτονική δομή της Βαβέλ έχει τις ρίζες της στα αρχαία χρόνια τότε που ο άνθρωπος συνειδητοποίησε ότι η αρχιτεκτονική επηρεάζει, διαμορφώνει και δημιουργεί θεούς.
Κτίσματα σύμβολα όπως είναι οι πυραμίδες τις Αιγύπτου, ο Παρθενώνας, το Κολοσσαίο, η Αγιά Σοφιά, οι δίδυμοι πύργοι του παγκοσμίου εμπορίου στην Ν. Υόρκη, το πρόσφατο διαστημικό κέντρο στον Άρη κατεύθυναν την κοινωνία. Όλα σύμβολα εξουσίας, επεκτατισμού και εθνικής υπεροχής. Έτσι και η Βαβέλ, η θεοποιημένη κοινωνία, αντιμέτωπη με τον θεό.
Παρακάτω παρουσιάζεται η δομή των Homonests της Βαβέλ 2112.

[Το μπετόν και η πιο σύνθετη μορφή του το οπλισμένο σκυρόδεμα, σαν δύσκαμπτο υλικό εμπόδιζε την κατασκευή τρισδιάστατων πόλεων όπως η Βαβέλ 2112. Έτσι έρευνες για νέα υλικά με καινούριες ιδιότητες άρχισαν πυρετωδώς. Τα νέα υλικά που αντικατέστησαν το οπλισμένο σκυρόδεμα έδωσαν την ώθηση που έλειπε ώστε να δημιουργηθούν νέα κτίσματα. Μέταλλα από τον Άρη και συνθετικά πολυμερή συνδυάσθηκαν αρμονικά φτιάχνοντας την Βαβέλ. Κάθε Homonest επικοινωνεί με το διπλανό του και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα μέσω ενός δικτύου σωληνώσεων και με μια μεγάλη καμάρα, που εξυπηρετούν κυρίως τα μέσα μεταφοράς.
Η βασική αρχιτεκτονική δομή ενός homonest είναι τα επίπεδα που του προσδίδουν ένα πυραμοειδές σχήμα. Φτάνει σε ύψος τα τετρακόσια μέτρα και το εμβαδόν της βάσης του καλύπτει περίπου οχτώ οικοδομικά τετράγωνα. Κάθε homonest έχει πενήντα επίπεδα και η Βαβέλ 2112 συντελείται από τρεις χιλιάδες homonests. Οι κάτοικοι που αναλογούν σε κάθε homonest είναι σαράντα πέντε χιλιάδες].




«Βαβέλ 2112, οργανώσεις και ομάδες »

Στην κοινωνία της Βαβέλ απαριθμούνται πάνω από πενήντα μυστικές οργανώσεις εφόσον κρίθηκαν παράνομες. Από τις οποίες περίπου οι μισές δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια. Αυτές που προϋπήρχαν κινούνται με σκοπό την απόκτηση δύναμης και εξουσίας τοποθετώντας ανθρώπους κλειδιά σε διάφορες θέσεις έχοντας τον έλεγχο του πλούτου αφού τα μέλη τους είναι μεγαλοαστοί. Άλλες παλιότερες οργανώσεις παγκόσμιου βεληνεκούς τροφοδοτούνταν οικονομικά με διάφορους εράνους και μαραθώνιους αγάπης εκμεταλλευόμενες το κοινό αίσθημα αλληλεγγύης και συμπόνιας. Έτσι με το πρόσχημα του μεσολαβητή ένα μεγάλο ποσοστό από τους εράνους αυτούς πήγαινε στα ταμεία τους. Κι αυτές σαν σκοπό είχαν την απόκτηση δύναμης και εξουσίας. Οι νεοϊδρυθείσες οργανώσεις έχουν χαρακτήρα αντιδραστικό, απελευθερωτικό και ριζοσπαστικό. Κινούνται με σκοπό την ριζική αλλαγή του συστήματος και συνεπώς την πτώση του. Έχουν αρχηγούς και κατευθύνονται από αυτούς. Οικονομικά τροφοδοτούνται από τα σκουπίδια τα οποία αποφέρουν αρκετά χρήματα. Βαθύτερος στόχος η απόκτηση δύναμης και εξουσίας.
Δεν είμαι σε καμιά οργάνωση.
Είμαι σε μια παρέα είκοσι ατόμων που ο καθένας τους είναι μια πολύπλοκη ατομικότητα.
Κάποιος από μας κάνει πατίνι.
Κάποιος άλλος δεν κάνει.
Κάποιος φτιάχνει φιογκάκια.
Κάποιος άλλος δεν φτιάχνει.
Κάποιος παίζει τρομπόνι.
Κάποιος άλλος δεν παίζει.
Θα μπορούσα να πω ότι συγκροτούμε μια κοινωνία γιατί ο μοναδικός λόγος που ήμαστε μαζί είναι γιατί μπορούμε να ανταλλάσσουμε απόψεις, ιδέες και πράγματα στον φυσικό κόσμο και όχι στον εικονικό.
Επίσης μας διακατέχει ένα αίσθημα που μοιάζει κοινό αλλά δεν είναι.
Θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο.
Ο καθένας μας σίγουρα για δικούς του λόγους.
Έτσι κάποιοι γράφουμε προκηρύξεις και κάποιοι άλλοι όχι. Προσπαθούμε να πετύχουμε τους στόχους μας σύμφωνα με τα πιστεύω μας.
Ήμαστε παράνομοι γιατί σύμφωνα με τον λαό συγκροτούμε οργάνωση.
Σε αυτά τα χρόνια ζούμε την απόλυτη παραλογία. Οι άνθρωποι σκλάβοι της ίδιας τους της προσωπικότητας. Μια σκλαβιά καταδικασμένη να ζήση χωρίς επανάσταση.



Ένας ολόκληρος κόσμος αποχαυνώνεται προσπαθώντας να σκοτώσει την ώρα του. Κάτι περιμένει, κάτι προσπαθεί χωρίς να μπορεί να ολοκληρώσει τίποτα.

Ένας ολόκληρος κόσμος πεθαίνει άπραγος, χωρίς να συμβαίνει τίποτα.

Ένας ολόκληρος κόσμος προσπαθεί να αναλογιστεί τι του ανήκει και δεν τα καταφέρνει.

Σας καλώ να γίνετε κοινωνίες ανθρώπων και όχι ψηφιακών αντιτύπων.
Πείτε όχι στον λαό, δεν αποφασίζει ο λαός, ποτέ δεν αποφάσιζε.
Δεν υπάρχει λαός.

[Ο Όμηρος θα μπορούσε να φανταστεί μια άγρια σφαγή πολεμιστών, έναν κύκλωπα που θα κομμάτιαζε ανθρώπους, σειρήνες που θα έτρωγαν τους σαγηνεμένους ναυτικούς. Δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Γι’ αυτό μιλάω στα άκρα. Γιατί η ιστορία με δίδαξε να σκέφτομαι στα άκρα.
Μακάρι στις παραπάνω γραμμές να βρήκες έναν λόγο για να θες να αλλάξεις τον κόσμο. Αν πάλι δεν βρήκες περιμένω την προκήρυξη σου].

Ο κόσμος της Μπίλιας

Η μπίλια ανακηρύχθηκε βασιλιάς το 3546 μ.χ γιατί κάποιος της είπε πως υπάρχει.(Δεν είχε δει ποτέ τον εαυτό της).


Η παντόφλα πέθανε από κατάθλιψη το 5000μ.χ γιατί όλοι την έλεγαν τεμπέλη.( Η αρβύλα της πήγαινε πιο πολύ κόντρα)



-Γιατί το 1 είναι πριν από το 2 και γιατί το φ είναι πριν από το χ, αναρωτήθηκε αυτός που αποφάσισε επιτέλους να μιλήσει.
-Αν σου απαντήσω θα με σκοτώσουν, του απάντησε αυτός που αποφάσισε να μείνει για πάντα ο ίδιος.


-Ποιός θα γίνει βασιλιάς, είπαν τα νούμερα μεταξύ τους.
- Ας αποφασίσει ο ±∞εός, είπε το μηδέν.


-Ανάμεσα από το τίποτα τί υπάρχει, είπε απορημένο το κενό.
-Αυτό που σε κάνει να οριοθετήσεις το τίποτα, είπε το χάος.


-Η παραδοχή σου ξεπερνάει κάθε προσδοκία για ανυπακοή, είπε το ποτάμι.
-Σκάσε, είπε το φράγμα.


-Πόσο χρόνο κάνει το νευρικό σύστημα μιας αμοιβάδας για να δώσει την πληροφορία να κινηθεί η μάζα της, είπε ο πατσαβούρας στον νιόνιο.
(ο νιόνιος από την πολύ σκέψη έκανε εμετό)


-Ένα κουνούπι, μας πίνει 1/1000000 λίτρα αίματος. 1000000 κουνούπια πόσα λίτρα αίματος μας πίνουν; είπε χαμογελώντας το άλογο.
-Πόσο κάνει ένα κι ένα; είπε η κουκουβάγια αφοπλίζοντας έτσι την ανοησία της στιγμής.(Γιαυτό άλλωστε είναι και σοφή)

Ο κόσμος του Σκιάχτρου

-Τι αδιαφορία, ψιθύρισε το σκιάχτρο. Κανεις δεν σκέφτηκε να μου ζωγραφίσει δυο μάτια για να κλαίω, και καθώς σκεφτόταν αυτά τα πράγματα, κουράστηκε και αποκοιμήθηκε.


-Κοίτα τις πεταλούδες, είπε η κούκλα. Δεν υπάρχουν ομορφότερα χρώματα.
-Τα ομορφότερα χρώματα τα βλέπει μόνο ο τυφλός, είπε θυμωμένα η γωνία.


Η καρδιά μου χτυπάει ασταμάτητα, ακούραστα εδώ και ενενήντα χρόνια και εγώ δεν της είπα ποτέ ούτε ένα ευχαριστώ. Δεν ξέρω καν το όνομά της, είπε ο παππούλης.
-Δεν είναι η καρδιά σου αυτή που χτυπάει. Είναι το ρολόι του χρόνου, είπε το πόμολο.


-Σονομόσο τωθωίν, σονομόσο τωθωίν, σονομόσο τωθωίν, τραγουδούσε το σκιάχτρο για ώρες μέχρι που κουράστηκε και αποκοιμήθηκε.


-Δεν ξέρω γιατί υπάρχω. Δεν θα έπρεπε να υπάρχω κι όμως υπάρχω, είπε το κραγιόν.
-Υπάρχουν και χειρότερα, είπε ο κάκτος.


-Θέλω να αναλύσω την φυγόκεντρό σου, είπε το μπιζέλι στο παρεό.
-Γιατί; Για να βρεις το αδύνατο σημείο μου και να με κάνεις ό,τι θες; απάντησε το παρεό.


Καθώς το σκιάχτρο σκεφτόταν αν θα του ήταν πιο χρήσιμα τα δόντια από τα νύχια κουράστηκε και αποκοιμήθηκε.


-Βαρέθηκα να πίνω συνέχεια νερό, είπε η καμηλοπάρδαλη.
-Νερό συνέχεια πίνω να βαρέθηκα, είπε η παρδαλοκάμηλος.


-Τι σχέση έχει αυτό με εκείνο; είπε ο άλλος.
-Δεν ξέρω, απάντησε ο έτσι.


-Μήπως ξέρεις που είναι το τετράγωνο της υποτείνουσας; ρώτησε ένας από τους τρεις μάγους.
-Νομίζω πως είναι στον κύβο, απάντησε ένας από τους τρεις ταχυδακτυλουργούς.


-Θα βρέξει, είπε ο Νείλος.
-Χέστηκα απάντησε η σελήνη.


-Ποιος είναι ο χοντρός από τους δύο; αναρωτήθηκε το μανιτάρι.
(το μανιτάρι έμεινε στην ιστορία σαν το μοναδικό ον που δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τον χοντρό από τον λιγνό. Πέθανε το 1984 άνεργο)


-Θα ήθελα να ήμουν για λίγο κοράκι που θα ήθελε να είναι σκιάχτρο που θα ήθελε να είναι κοράκι που θα ηθελε… σκεφτόταν για ώρες το σκιάχτρο μέχρι που κουράστηκε και αποκοιμήθηκε.


-Έμαθα να παίζω φλογέρα, είπε η έρημος.
-Εγώ έμαθα να παίζω, είπε το κουμπί.


-Τζάμπα ξοδεύεις το σάλιο σου, είπε ο φευγάτος στον πολυλογά.
-Μα δεν σε έφτυσα ακόμα, απάντησε ο πολυλογάς.


-Μακάρι να έχουμε πάντα ειρήνη, ευχήθηκε το σκιάχτρο βλέποντας ένα αστέρι να πέφτει.(Εκείνη τη νύχτα ακούστηκε πως έπεσε ένας μετεωρίτης ισοπεδώνοντας μια ολόκληρη πόλη)

-Θέλω να πετάξω, παραπονέθηκε η χελώνα.
-Δεν έχεις παρά να εξαφανίσεις την γη, της είπε ο Κόπερφιλντ.


-Ξέρω να μετράω μέχρι το 123546, είπε ο δεσμοφύλακας.
-Εγώ μέχρι το 789461412934619823765981693846591365, είπε ο μικροβιολόγος.


Το 3986 τα πόδια βρήκαν τρόπο να βαρέσουν το κεφάλι.


-Αγόρασα ένα μήλο, είπε ο Μπόλεκ ξέροντας ότι ο Λόλεκ είχε αγοράσει ένα αχλάδι.
-Ναι αλλά δεν σου αρέσουν τα μήλα, είπε γελώντας ο Λόλεκ.
(από τότε ο Μπόλεκ και ο Λόλεκ δεν μαλώσανε ποτέ ξανά)


-Βοήθεια!!! Φώναξε κάποιος που βρισκόταν στη μέση του πουθενά.
-Έρχομαι!!! Του απάντησε κάποιος άλλος που βρισκόταν στην άκρη του πουθενά.


Το 5467 το ζάρι και το πούλι παντρεύτηκαν και έκαναν ένα παιδί που το ονόμασαν Χρήστο Ζαρόπουλο.


-Ξέρω τα πάντα, είπε ο Άφθαρτος στο κοάλα.
-Τότε τι είναι το απίδι; είπε το κοάλα.
(Ο Άφθαρτος που ήξερε πολύ καλά πόσα απίδια χωράει ο σάκος αλλά δεν ήξερε τι είναι το απίδι, συνειδητοποίησε το 4234 ότι δεν γνώριζε τα πάντα όπως νόμιζε. Το χειρότερο όμως απ’ όλα ήταν πως δεν κατάφερε ποτέ να αυτοκτονήσει)


-Φεύγω, είπε το κουνούπι.
-Να πας στο καλό, του είπε η μύγα.
(Τελικά πήγε αλλού)


-Μπορείς να με σχεδιάσεις με κανόνα και διαβήτη; είπε ο νεκρός στον ζωντανό.
-Άπαπαπαπα, με τρομάζουν τέτοια πράγματα, απάντησε ο ζωντανός.


-OH MY GOD, είπε ένας φίλαθλος των Σικάγο μπούλς.
- HO YM DOG, είπε ένας δυσλεκτικός που ήθελε να παραγγείλει hot dog.


-Η δεκαοχτούρα όταν μεθάει κάνει δεκαοχτάρια; αναρωτήθηκε η κουκουβάγια.
-Χέσε ψηλά και αγνάντευε, είπε ο αετός.


-Δεν, όχι, μην, ποτέ, ούτε και σε καμία περίπτωση δεν είμαι αρνητικός, είπε το κασκόλ.-Δεν με νοιάζει, απάντησε αδιάφορα το μπουφάν.


-Το σαλιγκάρι δεν θα πάθει ποτέ τερηδόνα, είπε ο Λάκης Στράικ.
-Σιγά τα αυγά, είπε η κότα και άναψε ένα κάμελ.


-Φου, φου, φου, φου, φου, φου, φου, φου, φου, φου, φου, φου, φου, φου, φου, φου, φου, , φου, φου, φου, φου, φου, φου, φου, φου, φου, φου, φου, φου, φου, φου, φου, φου, , φου, φου, φου, φου, φου, φου, φου, φου, φου, φου, φου, φου, φου, φου, φου, φου, έκανε το σκιάχτρο για ώρες προσπαθώντας να σφυρίξει μέχρι που κουράστηκε και αποκοιμήθηκε.


-Σήκω κάτω είπε η καρέκλα στο τραπέζι αλλά δεν έμαθε ποτέ ότι σε έναν άλλο κόσμο οι καρέκλες λένε κάτσε κάτω.



Το 4356 η εκκλησία έκανε έκκληση για μία κλήση που κλήθηκε να πληρώσει γιατί δεν έκλινε σωστά το ρήμα κλείνω.


-Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω είπε το σκιάχτρο λέγοντας τα λόγια που του είπε ο συγγραφέας να πει και καθώς έκανε το θέλημα του συγγραφέα κουράστηκε και αποκοιμήθηκε.