Ο κόσμος του Παραμυθιού

-Χθες, εκεί που καθόμουν στην πλατεία μου τράβηξε την προσοχή ένα σαλιγκάρι. Δεν ήταν ένα κοινό σαλιγκάρι. Θυμάμαι είχε πολύχρωμο κέλυφος σε σχήμα πυραμίδας. Στο κεφάλι του είχε 5 κεραίες και έβγαζε κάτι παράξενους ήχους. Από περιέργεια και μόνο το ακολούθησα.
-Το σαλιγκάρι;
-Ναι, ναι το σαλιγκάρι. Με οδήγησε μέχρι το λιμάνι όπου χωρίς να το καταλάβω μπήκα σε ένα πλοίο. Τα ίχνη του σαλιγκαριού τα έχασα αλλά ταξίδεψα μέχρι την καραϊβική. Εκεί πέρασα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Με προσάλαβε ένας ξακουστός μάγος πειρατής για μούτσο στο καράβι του. Είχαμε κουρσέψει πολλά καράβια εκτός από ένα. Ήταν το πιο περίεργο καράβι που είχα δει. Αντί για πανιά είχε καπέλα και το ξύλο του ήταν από χαλασμένα ούτια. Το λέγανε Zampatarajah. Αυτό λοιπόν το καράβι που λες είχε για πλήρωμα κάτι ανθρωπάκια με φτερά και κέρατα και όταν μιλούσανε η ανάσα τους βρώμαγε παστουρμά. Μας αιχμαλώτισαν και μας οδήγησαν στη χώρα τους όπου δουλέβαμε σαν σκλάβοι. Ήταν ένα νησί στη μέση του ειρηνικού. Αυτό που έπρεπε να κάνουμε ήταν να φτιάχνουμε παστουρμά γιατί αυτή ήταν η μοναδική τροφή τους. Να ναι καλά ο καπετάνιος μας όμως που βρήκε έναν τρόπο για να αποδράσουμε...
-Κάτσε ρε φίλε συγνώμη. Τόση ώρα σε ακούω να μου αραδιάζεις παπαριές για πειρατές και κουραφέξαλα. Τι με πέρασες για κανα μαλάκισμένο ξωτικό; Φίλε να ξέρεις πως έχουμε πέντε αυτιά για αυτό το λόγο. Για να ξεχωρίζουμε την αλήθεια από το xartjig.