Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2009

Ο κόσμος των Παραγωγών

Μετά πήρα την μεγάλη απόφαση να βγάλω δίσκο. Έτσι ξεκίνησα για τα μεγάλα στούντιο, μετά κατέληξα στα μικρά και μετά στα πιο μικρά και τελικά με διώξανε όλοι και καλά ότι η μουσική περνάει κρίση, ωραία τα κομμάτια σου αλλά κάτι λείπει και τα γνωστά. Εγώ τους έλεγα ότι ο κοπρολάγνος θα γίνει μεγάλη επιτυχία αλλά αυτοί τίποτα. Πήγα και σε έναν τελευταίο που άκουσα ότι δουλεύει για την ψυχή της μάνας του σε μια αποθήκη που την είχε κάνει στούντιο. Μόλις με είδε με ρώτησε,
-Μήπως έχεις ένα τσιγάρο;
-Όχι.
-Ξέρεις πόσα πακέτα κάνω την ημέρα; είκοσι. Δεν έχει νόημα η ζωή μου. Οι κόγχες τον ματιών μου παραμένουν άδειες κάτω από το ασφυκτικό βάρος της αιώνιας καταδίκης του χρόνου.
-Ορίστε;
-ΜΗΝ ΜΕ ΒΑΣΑΝΙΖΕΙΣ ΑΛΛΟ. Είμαι καταπιεσμένη φύση, δειλή και συ με στέλνεις στον ακάθαρτο Γολγοθά. Στο πιο σκληρό μαρτύριο όπου εκεί το δάκρυ θα κυλάει μαύρο σαν το αίμα που στάζει σταγόνα σταγόνα από τις ανοιγμένες πληγές μου που τα όρνεα τρώγοντας άπληστα τα σωθικά μου φτιάχνουν ένα κουφάρι που ασελγούν πάνω του λεπροί.
-Συγνώμη εγώ...
-Δεν πειράζει ανύπαρκτη γη των Λιλιπούτιων. Πες μου τώρα τι θα ήθελες;
-Έχω φέρει κάτι τραγούδια για...
-Κατάλαβα ανύπαρκτη γη. Έλα αύριο.
Για να μην στα πολυλογώ. Πήγα την άλλη μέρα, έπαιξα τα κομμάτια μου και παραδόξως συμφώνησε με την προϋπόθεση όμως να τραγουδήσω και ένα δικό του. Καλό ήτανε. Πήγαινε κάπως έτσι...
Τίποτα το πνευματικό
δεν έχει αυτή η μουσική
Δεν έχει να δηλώσει
κάτι στον ακροατή
είναι ένα προϊόν προς κατανάλωση
ένα σουξέ ξενόφερτο για εύκολη χώνεψη
όλο ίδια και ίδια μοτίβα
μας πρήξατε τα αρχίδια
η έλλειψη της φαντασίας σου
μου έγινε εφιαλτική
Τόση ώρα παίζω λα, φα, ντο και σολ
πραγματικά έχω κουραστεί
όχι άλλα σκουπίδια στα αυτιά μας
όχι άλλα σκουπίδια στα αυτιά μας.
Κάπως έτσι πήγαινε. Μια μέρα λοιπόν ενώ η δουλειά ήτανε στη μέση πήγα και η αποθήκη ήτανε κλειστή. Μετά έμαθα ότι αυτοκτόνησε. Τι να πεις. Έτσι έμεινα πάλι στον άσσο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου